Akın Celâliler Destanı'nda Osmanlı tarihindeki bir olayı büyük ustalıkla ve şiir gücüyle günümüz dünyasındaki insanı ezen gelişmelere yaslıyor. Kitap için; “…koca Osmanlı Mülkü’nün ayakta olduğu bir dönemde, zulmün ve buna karşı kalkışmanın, büyük ve uzun isyanın destanı olsun diye yazıldı” diyor...

Özellikler

Kitap
Sayfa Sayısı	46
Kitap Özellikleri
Basım Tarihi	07.2007
Boyut	16 x 16 cm
Tadımlık	<p>NERDE İNSAN</p> <p>Bütün kusurları sana yükledik ey zaman<br /> bir de mekândan münezzeh olana<br /> AŞİRET</p> <p>Ay doğuyor, soğumuş bakır rengiyle<br /> ürküterek vadilerin tarazlanmış sisini<br /> yeni doğmuş kuzuların sesini<br /> bastıran ağıl yanıyor<br /> yanıyor çitler, yolaklar, kayalar<br /> yanıyor som gümüşten<br /> soğumuş ışıltılarla<br /> ay doğuyor<br /> tepelerde gündüzün kaybolan<br /> konakları yeniden kurarak</p> <p>bir delikan göçerin yüreğinde<br /> palazlanıp uçan sevinç<br /> bir kocanın yüreğinde<br /> tüylenmeden duruyor<br /> kadınların verimcil göğüsleri<br /> sızlıyor çoğul yalnızlığında<br /> aşiret bekliyor<br /> neyi bekliyor<br /> her gece beklediğini bekliyor<br /> yağlar ve sütler donuyor<br /> korku, gecelerin beyi, şaşmaz celâli<br /> atmış yamçısını yayla üstüne<br /> ay doğuyor<br /> birden ve yükselerekten<br /> atlar<br /> demir şıkırtılar koparıp toynaklarında<br /> havaya sunan atlar<br /> atlılar geliyor</p> <p>atlılar geliyor, çocuklar kadınlar<br /> dişil bir ürpertiyle soluyor<br /> sorsan<br /> her elleri bir pençe<br /> atlılar geliyor<br /> herbiri<br /> üzengiye yükleyip ağırlığını<br /> doğruluyor bacakları üstünde<br /> eğiliyor doğruluyor<br /> tütüyor kıvrımlı bol şalvarları<br /> çadırın en yakın çevresinde<br /> dönüyor dönüyor<br /> uğratıyor dışarı, kim varsa<br /> azgın haykırışlarla<br /> imliyor parmağı<br /> avret uşak kız oğul<br /> giriyor her biri bir cehennemin kapısından<br /> yırtılıyor dünya, ipektenmiş gibi<br /> çılgın bağırtılarla<br /> bey, Tanrının koca eli, görklü bey<br /> her bağırış bedeninden bir parçayı<br /> vurup düşürüyor, öyle ki<br /> geçiyor sonunda bir iğnenin dar deliğinden</p> <p>atlılar<br /> yavaş atlarıyla yorgunluktan<br /> terkilerin acemi sipahlarını<br /> sararak bellerine<br /> uzaklaşıyor</p> <p>utanç biçiminde donuyor korku<br /> yedi zilkade binyedi</p> <p>Feyyaz bey oğlu Osman<br /> mir-i aşiret<br /> donatup otuzbeş müsellâh adam<br /> varıp odasını basıp<br /> tüfengiyle sağ kolunu vurup, düşürüp<br /> öldürdüğünde<br /> ve bir kuyu buğday ve bir kuyu arpa<br /> ve altıyüz kuruşluk enval ve erzak<br /> alıp savuştuğunda<br /> öcünü asıp boynuna<br /> çıkıyor iğnenin dar deliğinden<br /> bir daha<br /> bir daha sığmamak kararında</p> <p>sekiz zilkade binyedi<br /> işte dünyamıza bir yoğun celâli</p> <p>CANİK SANCAĞI AYANINDAN</p> <p>Ahvalimiz çok bozulmuştur<br /> perakende ve perişan olmamız yakındır<br /> hangimizde birkaç akçe zannolunsa<br /> mirlivanın kethüda ve subaşıları<br /> yoğiken tek yakınma, gelip üzerimize<br /> alır nemiz varsa, giderler<br /> oğlumuz kızımız ehlimiz<br /> bizim mi değil mi bilmiyoruz<br /> evimiz yurdumuz akçemiz<br /> bizim mi değil mi bilmiyoruz<br /> def-i zulma mecali yok kadılarımızın<br /> adalet sağlanmamakla<br /> ol bapta emir ve ferman...<br /> padişahımıza arzederiz<br /> mirî mal tahsil edilsin<br /> diye Menteşe’ye gönderilen görevli<br /> basılıp öldürüldü<br /> reayaca yağmalandı mirî mal<br /> yer gök karıştı öfkesinden Semender beyin<br /> yeni atanmıştı Menteşe sancağına<br /> çiçeği diri burnunda...<br /> “Nasıl olur” diyordu, “nasıl olur”<br /> “Benim sancağımda”<br /> ehl-i şer aranıp bulunsun<br /> ceza biçsin kadılar.<br /> ve vilayet ahalisi<br /> tutuklandı birer birer</p> <p>dikti başını Numan kadı<br /> “Biz oniki nefer kadılarız ki<br /> bizim kadılığımızda<br /> bey adamlarının methali yoktur<br /> suç atılmaz, ispat olunmadıkça<br /> ne eza edersiz suçsuz ahaliye...”</p> <p>ayağa kalkan ahali güvenip kadısına<br /> bey konaklarını bastılar<br /> adam aldılar ipten<br /> döve döve çıkardılar<br /> pazardan subaşıyı<br /> Arizalar uçuyordu şehr-i İstanbul’a<br /> her iki yandan.<br /> “Eşkıyayı tedip edip” diyordu Semender<br /> “fıkaranın rahatını sağlar iken?”<br /> “Haşa” diyordu kadılar, ardında reaya<br /> “ehl-i örf, ümera<br /> derecesiz zulmetmekte fıkara halka<br /> her ufak cürm bir yeni bahane<br /> halkı toptan cezalandırmaya<br /> ol bapta...”</p> <p>vergi memurları, defterdar, ümera<br /> varına var katma hırsıyla<br /> topladıklarını kendi hesaplarına<br /> arsızca geçiriyorlardı.</p> <p>örnekse:<br /> binbeşyüz seksenikide<br /> Karaman vilayetinde<br /> Hazine-i amire defterdarı Nuh<br /> Sinan paşanın Larende’de<br /> hamamını yaptıracağı gerekçesiyle<br /> topladığı bir şu kadar akçeyi<br /> kendiçün saraylar hanlar yaptırıp<br /> kul ücretini dahi vermediği...<br /> her üç vilayette<br /> Anadolu, Karaman ve Rum beylerbeyliğinde<br /> vali ve kaymakamların<br /> kalabalık maiyet sekbanlarıyla<br /> köylere çıkıp<br /> yem ve yemeklerini yedikleri<br /> vergi saldıkları, sekban akçesi<br /> selamlık diye...<br /> Tosya kadısının arzındaysa<br /> Çankırı mirliva kethüdasının<br /> sancağı koruyan sipahileri<br /> alıp parasını koyvermediği<br /> salıp salmasını ahaliye<br /> gezdiği vilayet içinde...<br /> bildiriliyordu.</p> <p>Eğridir de öyle, Anamas’da öyle...<br /> dokuzyüz elliyedi rebiülahirde<br /> subaşı Zaim Bin Ali<br /> Ankaralı bir kimesneyi<br /> etmediği bir cürümle suçlayarak<br /> cerime diye malının<br /> üstüne oturduğu..<br /> dirlik erbabı sürülerinin hizmetinde<br /> angarya veriyordu raiyet köylüye<br /> bir kale erinden sadrazama dek<br /> dirlik sahibi herkes<br /> reayaya musallattı</p> <p>hazine ve vakıflardan<br /> vazife-i cihet alanlar<br /> müderris, müftü, naip<br /> bağ bahçe otlak edinip<br /> yine reayaya angarya</p> <p>suhte ve levent bölükleri mi sade<br /> gün gibi açıktı, ehl-i örf de<br /> eşkıya teftişi, vilayet devri<br /> yine soyuldu reaya, gömleğine kadar</p> <p>ferman, dedi padişah, adaletindir<br /> bizzarur<br /> kullarım kendilerini korumaya izinlidir.<br /> leventler sekbanlar suhte kovaladı<br /> devriye bölükler...<br /> sonra asi oldu kendiler<br /> celâli yanına yerleştiler<br /> ehl-i örf hepsine kıydı sefer sefer<br /> yani öldürenler ve ölenler<br /> kendi kanlarını döktüler<br /> beylerle ümera bir onun arkasında<br /> bir ötekinin<br /> açıktan celâli, açıktan asi<br /> et kokunca tuz gerek<br /> ama tuz da koktu...<br /> Reaya birleşti yaslanıp fermana<br /> padişah indinde sözleri makbul<br /> ellerinde silah, kadılar<br /> ne timar ne zeamet<br /> “devriye gezenin demi hederdir.”<br /> divan hükmü oldu.</p> <p>köyleri kapattılar<br /> aşiret, cemaat, tarikat karıştı<br /> kavga taht kurdu.<br /> kavga, yakıcı, yıkıcı, yokedici kavga<br /> bozuldu düzenler, köyler boşaldı<br /> ahali perişan, perakende<br /> kimi levent oldu bey kapısına<br /> kimi şehirlere sığındı.<br /> yavru kuşlar gibi acemi<br /> bir duvardan bir duvara<br /> kendini çarpan kalabalıklar<br /> bir taştan bir başkasına<br /> hangisi daha sert, yumuşak hangisi<br /> hayır, onlar ne sersem ne acemi<br /> amansız bir kapana kıstırılmışlar<br /> o kötü, bu kötü, şu daha kötü<br /> ehven-i şer diyorlar<br /> ama biliyorlar, biliyorlar da<br /> kıstırıldıkları kapanda<br /> bir umar, bir küçük çatlak, sızan küçük ışık<br /> bulacaklar<br /> bulunca büyütür onlar</p>
Tekrar Baskı	4. Baskı / 04.2014