İçimin Sesi DolayısıylaKendimle Kısacık Bir Söyleşi- Ne diye bir kitap daha?- Sorularım tükenmedi. Yanıt-deneyişlerim de öyle. Özlemlerim dipdiri; söyleyeceklerimi mahmuzlayıp duruyor. Sürekli koşturmadayım. Gel de yazma!- İçimin Sesi, -öncekiler değil miydi?- Her yazdığım içimin sesi. Bu kez, bir başka türlü içimden geldi, açık-seçik belirleyeyim, dedim. - Bu kitabın yeniliği neresinde, peki?- Dedim ya: soruları, yanıtları, havası, esintileri, duyarlığı duyarsızlığı, akıllılığı deliliği, -daha bilmem nesi, yaşantılarımı dile dökme çabalarım. Sayılası şeyler mi bunlar. - Ya daha sonra, kuşkusuz sonrası varsa?- Dura soluklana, ya da pek durmadan, hep yeniden başlamayı bitiremediğime göre: benim için sonrası varsa, sonrasını da görürüz.- Bazan...- Bazan yazdıklarının boşuna olduğunu bilmiyor musun, diyecektim, değil mi?- Boşsa boş, o zaman da susmaya dönüşürüz. İstesek de istemesek de böyle.- Yazdıklarımın okunup okunmadığına gelince...- Yazması benden. Okunacağını sanıyorum. Gerçekte: canı isteyen okur, istemeyen okumaz.