İsviçre ne yakın, ne uzak... Viyana Kapısı’nın bitişiği... Avrupa Birliği’yle Balkanlar arasına sıkışmış bir ülke. Büyük Savaş’ın iki önemli ‘yansız ülke’sinden biri. Bununla birlikte, hiç kuşkusuz, insanın insana ulaşması öyle kolay değil. Böyle bir yaklaşma önce doğa, sonra geçmişin mirası, daha sonra da bugünün ‘insan’ı yoluyla gerçekleşmekte. Anılar, yaşantı, izlenimler, tanıklıklar, geçmişin izini sürme, konuşmalar, gözlemler, çağrışımlar, birikimler, duyumlar... Coğrafya, mevsimler, tarih, yazın, resim ve sonunda insan. Bir yabancının bir ülkeye bakışı değil, insanın insana bakışı. Sınırlar ve zamanlar ötesinde ya da arkasında ne var? Aslında, böyle bir şey aranmıyor. Tersine, gölgeler ve güneş altında ne var, daha çok aranan bu. Değişik kentlerin değişik sokaklarına zamanlarını, anılarını, isimlerini emanet etmiş nice dünya yurttaşıyla tek tek karşılaşma: H. James’ten, Gibbon’dan, Lenin’den, Hemingway’den, Yakup Kadri’den, Brecht’ten, Céline’den, Simenon’dan Highsmith’e. Akan zaman ve gelip geçmiş insanlar...