Ucubeler kendi başlarına yoktur. Bizim için vardırlar, kolektif temsillerimizde bulunmaktadırlar. İşte bu sebepledir ki insan ucubelerin fenomenolojisi, tarihsel bir bakışı ve psikanalitik bir yaklaşımı göz ardı edemez.
İki kafalı bir adam, yapışık ikizler, tek gözlü burunsuz bir çocuk... Kimi zaman hayatta kalma başarısını gösteren, kimi zaman daha doğmadan ölen ağır biçimsel bozukluklardan mustarip bütün bu varlıklar...
İşte Pierre Ancet, on dokuzuncu yüzyılın bilimsel teratoloji deneylerinden ucubelerin nesneleştirilerek meraklı gözlere sunulduğu panayırlara kadar, geçen yüzyıllarda ucubenin nasıl algılandığına değiniyor. Psikanaliz ve fenomenolojinin ışığında, günümüzde içerik değiştiren bu algının çözümlenmesine odaklanıyor.