“annem havalanıp doğduğu topraktan çan seslerinin ardı sıra sürüklendi ege’ye ben alpler’in eteklerinde göle bakan bir manolya ağacı olarak kaldım babam öldü babam öldü demedi kimse benden başka annemdi tek babamı yitiren biliyorum o gece gömüldü babam / annemin yüzüne ayın pencereden döküldüğü masa..

Ne Zaman Nerdeyiz … ne güzeldin bir yaşamın ortasındayken günlerimiz isterdim sözlerin samanyoluna karışırken bir denizin eteklerinden yıldızlara savrulmayı uçuversen bir kapalı kutudan/ uzandığım uçuruma sözcüklere süt veren şiire dönüşürdün koysam şarkıların en yalnız akşamına adını dilime tuttuğ..